grapes on vineyard during daytime

Gevoel voor humor…

Een paar dagen na onze aankomst op een camping in het zuiden van Bretagne liepen we op een druilerige dag door de duinen te wandelen met onze hond. Via één van de paden kwamen we op het strand. We wisten goed dat er geen honden op het strand mochten, maar gewapend met doggy bags konden we alle problemen te baas. Op het strand waren verder alleen drie surfende jongelui.
Op een gegeven moment hoorden we een snerpend fluitje. Ik draaide me om en zie een politieagent in vol ornaat door het mulle zand hollen en tegelijkertijd fluiten en zwaaien met een bonnenboekje.
Hij kwam recht op ons af en mijn vrouw zei tegen me: “dat wordt dokken”.
Al hijgend legde de agent uit dat er geen honden op het strand mogen en dat de boete hiervoor tachtig euro bedraagt. Mijn vrouw zei niets en ik haalde niet begrijpend mijn schouders op. De agent wees naar de hond en ik riep onze trouwe viervoeter en deed hem aan de riem. Ik knikte naar hem of het zo goed was en hij vertelde zijn verhaal opnieuw. Ik zei: “nous sommes Hollandais” en maakte daarna een gebaar dat ik niet snapte wat hij bedoelde. Hij zuchtte, stopte zijn pen en bonnenboekje weg en wees richting de uitgang van het strand, waarheen wij netjes luisterend heenliepen.
Hij maakte daarna rechtsomkeert en liep sjokkend door het zand terug.
Ik zei tegen mijn vrouw, vanavond gaan we lekker mosselen eten,  want we hebben net een flinke boete uitgespaard. Al lachend liepen we terug naar de camping.
Om een uur of acht `s avonds zitten we in ons favoriete restaurant en kletsten tijdens het aperitief wat met de eigenaresse over de dagelijkse beslommeringen en welk voorgerecht ze ons kan aanbevelen. Een uur later genieten we met volle teugen van onze mosselen met roquefort- saus, frites en een prima fles muscadet.
Een paar tafels verderop eten een man en een vrouw met veel genoegen  hun maaltijd. Hij had al een paar keer onze kant op gekeken en ik knikte vriendelijk naar hem.
Hij zei tegen mij, waar komen jullie vandaan en ik antwoordde uit het zuiden van Nederland. U spreekt een aardig mondje Frans en ik gaf als antwoord dat ik me redelijk kan redden. Hij zei daarop; “herkent u mij niet”?  Zover ik weet niet reageerde ik op zijn vraag. Ik heb jullie vanmiddag op het strand ontmoet in mijn hoedanigheid als politieagent en toen was uw Frans een stuk minder. Ik werd rood tot achter mijn oren en wist niet goed wat te zeggen. De beste man begon te lachen en zei, daar had u mij goed te pakken. Ik vroeg of ik het goed kon maken door het aanbieden van een glas wijn en dit werd dankbaar door het Franse echtpaar aanvaard.
De avond werd op een vloeibare en gezellige manier afgesloten.

Met vriendelijke wijngroet,
Michel van Tuil


EZeehonden paar dagen na onze aankomst op een camping in het zuiden van Bretagne liepen we op een druilerige dag door de duinen te wandelen met onze hond. Via één van de paden kwamen we op het strand. We wisten goed dat er geen honden op het strand mochten, maar gewapend met doggy bags konden we alle problemen te baas. Op het strand waren verder alleen drie surfende jongelui.
Op een gegeven moment hoorden we een snerpend fluitje. Ik draaide me om en zie een politieagent in vol ornaat door het mulle zand hollen en tegelijkertijd fluiten en zwaaien met een bonnenboekje.
Hij kwam recht op ons af en mijn vrouw zei tegen me: “dat wordt dokken”.
Al hijgend legde de agent uit dat er geen honden op het strand mogen en dat de boete hiervoor tachtig euro bedraagt. Mijn vrouw zei niets en ik haalde niet begrijpend mijn schouders op. De agent wees naar de hond en ik riep onze trouwe viervoeter en deed hem aan de riem. Ik knikte naar hem of het zo goed was en hij vertelde zijn verhaal opnieuw. Ik zei: “nous sommes Hollandais” en maakte daarna een gebaar dat ik niet snapte wat hij bedoelde. Hij zuchtte, stopte zijn pen en bonnenboekje weg en wees richting de uitgang van het strand, waarheen wij netjes luisterend heenliepen.
Hij maakte daarna rechtsomkeert en liep sjokkend door het zand terug.
Ik zei tegen mijn vrouw, vanavond gaan we lekker mosselen eten,  want we hebben net een flinke boete uitgespaard. Al lachend liepen we terug naar de camping.
Om een uur of acht `s avonds zitten we in ons favoriete restaurant en kletsten tijdens het aperitief wat met de eigenaresse over de dagelijkse beslommeringen en welk voorgerecht ze ons kan aanbevelen. Een uur later genieten we met volle teugen van onze mosselen met roquefort- saus, frites en een prima fles muscadet.
Een paar tafels verderop eten een man en een vrouw met veel genoegen  hun maaltijd. Hij had al een paar keer onze kant op gekeken en ik knikte vriendelijk naar hem.
Hij zei tegen mij, waar komen jullie vandaan en ik antwoordde uit het zuiden van Nederland. U spreekt een aardig mondje Frans en ik gaf als antwoord dat ik me redelijk kan redden. Hij zei daarop; “herkent u mij niet”?  Zover ik weet niet reageerde ik op zijn vraag. Ik heb jullie vanmiddag op het strand ontmoet in mijn hoedanigheid als politieagent en toen was uw Frans een stuk minder. Ik werd rood tot achter mijn oren en wist niet goed wat te zeggen. De beste man begon te lachen en zei, daar had u mij goed te pakken. Ik vroeg of ik het goed kon maken door het aanbieden van een glas wijn en dit werd dankbaar door het Franse echtpaar aanvaard.
De avond werd op een vloeibare en gezellige manier afgesloten.

Met vriendelijke wijngroet,
Michel van Tuil